1.تقیریبا 30 % از بیماران مبتلا به IPF RF , ANA
2.در عکس معمولی علایم رتیکولار در محیط ریه دیده می شود . معمولا در محیط پایین ریه است . علائم خشن رتیکولار یا همان HONEY COMING
3.جهت تشخیص دقیق باید HRCT انجام گیرد. یافته ها بصورت افزایش سپتوم های اینترا لوبولار ؛ تراکشنال برونشکتازی ( در نواحی با بیماری شدید) و هانی کامینگ زیر پلورال ( ترانس لوسنسی کوچکتر از 5 mm GGO می تواند وجود داشته باشد. ضایعات رتیکولار و هانی کامینگ متناسب با هانی کامینگ و فیبروز پاتولوژیک می باشد.
4.علائم غالبا یک تا دو سال قبل از تشخیص قطعی ظهور می کنند.
5.امروزه اعتقاد بر این است که ضایعات اپیتلیال شروع کننده فعالیت کانون های فیبروبلاستی است که عامل اصلی در ایجاد فیبروز ریه است .
6.UIP بصورت فیبروز ؛ التهاب بینابینی و ضایعات هانی کامینیگ و بصورت هتروژن با نواحی سالم ریه در بینابین مشخص می شود
7.عوامل ضد التهابی و دارو های تنظیم کننده ایمنی تاثیری بر درمان فیبروز ریه نداشته اند و در نتیجه امروزه علت فبیروز بر اساس صدمه بر روی اپیتلیال –فیبروبلاست نهاده شده است. مثلا یک عامل مثل سیگار ؛ آلودگی محیطی , عفونت های ویروسی و رفلاکس و آسپراسیون مزمن باعث صدمه به اپیتلیوم آلوئول می شود. بعد از این صدمه فعال شدن نادرست سلولهای اپیتلیال باعث مهاجرت ؛ ازدیاد و فعالیت سلولهای مزانشیال همراه با شکل گیری کانون های فیبروبلاستی و میوفیبروبلاستی و افزایش ماده بین سلولی و تخریب پارانشیم ریه می شود. سلولهای اپیتلیال فعال شده سیتوکاین های مثل TNF-A , TGF-B, Platlet-derived growth factor, insulin-like growth factor-1, endothelin-1 ترشح می کنند. اینها باعث ارتشاح سلولی در منطقه و فیبروبلاست ها و میوفیبروبلاست ها می شوند. این دو سلول اخیر عناصر اصلی در تشکیل فیبروز بوده و میوفیبربلاست ها ماده بین سلولی ترشح می کنند. یک زخم جهت ترمیم صحیح ؛ میوفیبروبلاست های آن باید آپوپتوزیز شود. اختلال در این فرآیند باعث شکل گیری اسکار می شود. تحقیقات اخیر نشان می دهد که کاهش پروستاگلاندین –E باعث افزایش آپوپتزیز سلولهای اپیتلیال و و مقاومت فیبروبلاست ها به آپوپتزیز می شوند.
8.موتاسیون در تلومراز در بیماران با فیبروز ارثی و خانوادگی نشان داده شده است. کوتاه شدن تلومراز با افزایش سن هم دیده می شوند و همراه است با از دست رفتن سلولهای اپیتلیال آلوئولی و ترمیم ناهنجار ناحیه.
9.انجام برونکوسکوپی و لاواژ فقط جهت رد بیماری ها ی دیگر انجام می شود و جهت تشخیص این بیماری لزومی ندارد. جهت تشخیص دقیق به نمونه برداری جراحی نیاز است. از این میان انجام VATS ارجح است. از آنجا که با تکنیک HRCT می توان با حساسیت 90% تشخیص بیماری را داد ؛ نیازی به انجام این بیوپسی جهت تشخیص نیست؛ مگر اینکه به بیماری های دیگر مشکوک بود.
10.ضایعات رتیکولار و هانی کامینگ زیر پلورال ؛ تراکشن برونشکتازی و ضخامت سپتوم های بین لوبولی اختصاصی بودن سی تی اسکن را در تشخیص این بیماری افزایش می دهد. بیمارانی که تغییرات تیپیک در سی تی اسکن دارند پیش آگهی بدتری دارند( نسبت به آنهائی که بیماریشان با بیوپسی تشخیص داده می شود).
11.در صورت وجود NSIP DIP ؛ RB-ILD , HP باید مدنظر باشد. در صورت وجود ندو های ظریف باید به HP ؛ عفونت های گرانولومی و متاستاز مشکوک شد. ضایعات قسمت بالای ریه هم در HP
12.ضایعات NSIP معمولا در نواحی میانی و پائینی ریه دیده می شود. این ضایعات کمتر زیر پلورال هستند . GGO ها در 70 تا 100 % از بیماران NSIP ND
13.ضایعات رستریکتیو در تست های ریه دیده می شوند. پیش آگهی در این بیماران ( IPF) بستگی به تکرار سریال FVCدارد. آنهائی که کاهش بیش از 10 % دز طول 6 ماه داشته باشند مرگ و میر بیشتری خواهند داشت. بخصوص اگر بیمار در طول قدم زدن 6 دقیقه ای افق اکسیژناسیون کمتر از 88 % نداشته باشد استفاده از FVC و کاهش آن اهمیت بیشتری خواهد داشت. کاهش DLCO ممکن است زود تر کاهش حجم ریه اتفاق بیوفتد. کاهش این مارکر در فیبروز ایدیوپاتیک بیشتر سایر بیمار ی های ایترسشتشال اتفاق می افتد. کاهش این مارکر به کمتر از 35% همراه است با افزایش شانس مرگ و میر. کاهش این مارکر به بیش از 15% ذر سال هم با افزایش مرگ و میر همراه است . کاهش اشباع اکسیژن به کمتر از 88% در هنگام راه رفتن همراه است با افزایش مرگ و میر. همچنین عدم بازگشت ضربان قلب پس از دو دقیقه ( کاهش کمتر از 13 ضربان در دقیقه اول و 22 ضربان در دقیقه دوم) همراه است با افزایش مرگ و میر . کلا کاهش بیشتر از 25 متر در عرض 6 دقیقه راه رفتن همراه است با افزایش مرگ و میر.
14.در 70 تا 90% بیماران افزایش نتروفیل هادر لاواژ دیده می شود. در 40% موارد هم افزایش ائوزینوفبل دیده می شود. غالبا لنفوسیت ها باید کمتر از 30% باشند و در صورت بیشتر بودن اینها باید به بیماری های دیگر شک کرد. در صورت نتروفیلی در مایع لاواژ مرگ و میر زود رس قابل پیش بینی است.
15.در 20-40 % از بیماران افزایش فشار خون ریوی در اکو دیده می شود. افزایش فشار خون ریوی به بالا تر بودن فشار خون متوسط ریوی بیشتر از 25 میلی متر مرکوری گفته می شود.
16.میزان فیبروز ریوی بطور متوسط 20 مورد در مردان و 13 مورد در زنان در هر صد هزار نفر است. پیش آگهی بدی دارد و بین 2 تا 5 سال عمر متو سط لین بیماران است . شایع ترین علت مرگ این بیماران حمله حاد فیبروزی ؛ حملات قلبی ؛ نارسائی قلبی ؛ بیماری های لخته ای و عفونی است . معمولا در افراد بالای 55 سال یا پیرتر دیده می شوند.
17.تنگی نفس شایع ترین علامت این بیماری است. تقریبا دو سال طول می کشد تا این بیماری تشخیص داده شود.
18.دارو های مهم همراه فیبروز ریه شامل نیتروفورانتوئین ؛ آمیودارون و بلئومایسن هستند. سیگار کشیدن هم از علل این بیماری شناخته می شود. بنابراین هر بیمار مشکوکی باید به ترک سیگار نصیحت شود. تماس با آسبستوز ؛ سیلیکوز و فلزات سنگین هم باید مورد بررسی قرار گیرد.
19.در این بیماران شیوع انسداد راههای هوائی در طول خواب بالاتر می رود. AHI بین 5 تا 15 در موارد ملایم ؛ بیشتر از 15 متوسط تعریف می شود.
20.در معاینه کراکل های غیر خشن دیده می شود و در 25 تا 50% کلابینگ انگشت هم دیده می شود. علائمی مثل p2 تشدید شده و TR و ادم اندام تحتانی نشانه افزایش فشار خون ریوی است .
21.تقریبا بین 40 تا 50% از بیماران دچار ریفلاکس هستند. و در مطالعه ای هم نشان داده شد که دارو های ضد رفلاکس موجب طولانی شدن طول عمر بیماران می شود.
22.بیمارانی که فشار اکسیژنی کمتر از 55 میلی متر جیوه دارد و یا اشبع اکسیژن زیر 88% در حالت استراحت یا ورزش دارد باید اکسیژن درمانی شود تا اکسیژن بیمار 90% باشد.
23.واکسن انفلوئنزا و پنوموکوک باید به بیماران توصیه شود.
24.پیوند ریه توانسته مفید باشد ؛ البته به شرطی که سیستم LAS ( Lung allocation system)اجرا شود. بیماران با DLCO زیر 40% و کاهش FVC بیشتر از 10% در طول 6 ماه و کاهش اشباع اکسیژن به زیر 88% در طول راه رفتن 6 دقیقه ؛ و وجود هانی کامینگ در اسکن ریه باید جهت پیوند ریه به مراکز درمانی معرفی شوند.