درمان برونشکتازی

درمان برونشکتازی:

هدف درمانی برونشکتازی کنترل عفونت و با لا بردن بهداشت راههای هوائی است. همچنین در مواردی میتوان جراحی هم کرد.

آنتی بیوتیک ها شاه درمان و کنترل این بیماری هستند. معمولا حمله عفونتی این بیماران با افزایش خلط که غلیظ تر شده و رنگی می شود همراه است. علائمی چون تنگی نفس و حتی درد قفسه صدری هم می تواند وجود داشته باشد. معمولا تب و لرز در این بیماران کمتر دیده می شود. معمولا ریه این بیماران حاوی H.influenza and Pseudomina Aeroginosa و به میزان کمتری استرپتوکوکوس است. بنابراین یک فلوئوکینولون در درمان این بیماران انتخاب مناسبی است. بحث اضافه کردن یک آنتی بیوتیک استنشاقی فعلا کنتراورسی است.

اما استراتژی استفاده از آنتی بیوتیک بازدارنده: در یک مطالعه نشان داده شد که استفاده از اریترومایسین 500 میلی دو بار در روز بمدت 8 هفته  می تواند موجب بهبود اسپرومتری در بیماران می شود. مطالعه دیگر در مرد اریترومایسین 500 میلی گرم سه بار در هفته بمدت شش هفته نتایج مشابهی را نشان داد. بنظر می رسد نقش ماکرولید ها در این موارد ضد التهابی است تا آنتی بیوتیکی.

یک مطالعه در مورد بیماران سیستیک فیبروزیس نشان داد که استفاده از توبراماسین( 300 میلی دو بار در روز) استنشاقی باعث کاهش بار پسودوموناس در خلط ؛ بهبود اسپیرومتریک و کاهش بستری شدن این بیماران که سه ماه در میان این درمان را استفاده کرده اند شده. نتایج نسبتا مشابهی در موارد ی که بیماران مبتلا به برونشکتازی بدون سیستیک فیبروزس بوده اند یافت شده است.

در مورد استفاده از جنتامایسین استنشاقی 80 میلی گرم دو بار در روز بمدت سه ماه نتایج مشابهی بدست آمده گرچه پس از سه ماه دوباره بار باکتری رو به افزایش گذاشته.

بطور خلاصه اینکه استفاده از آمینوگلیکوزید های استنشاقی می تواند در کنترل این بیماران استفاده شود ؛ اما بیمار باید متوجه احتمال برونکواسپاسم باشد. اصولا این استراتژی باید برای آنهائی که درمان بازدارنده ماکرلید ها اثر نمی کند استفاده شود.

میکروب های سخت:  اینها شامل پسودومونا ؛ آسپرژیلوس و MAC هستند.

• MAC : در قسمت بیماری های مشابه به سل توضیح داده شده است.
• آسپرژیلوس: این بیماران باید پردنیزولون دریافت کنند . Itraconazole 400 میلی در روز هم کمک کننده است

بهداشت راههای هوائی:  بیمار باید تشویق شود که مایعات کافی مصرف کند تا دچار کمبود آب و غلیظ شدن خلط نشود. استفاده از NAC در بهبود ترشحات خلط این بیماران مفید نشان داده نشده است. DNase I هم که بصورت استنشاقی استفاده می شود هم درفقط بیماران سیستیک فیبروزیس مفید نشان داده شده است.

فیزویوتراپی بنظر مفید می رسد و باعث کاهش خلط و بهبود کیفیت زندگی و ورزش می شود. ( positive expiratory pressure) ولی در یافته های اسپیرومتریک و کاهش بستری در بیمارستان موثر نیست.

استروئید های استنشاقی باعث ؛ بهبود یافته های اسپیرومتریک ؛ کاهش تنگی نفس ؛ سرفه و خلط می شوند ولی باعث کاهش حملات بیماری نمی شوند. در حملات بیماری علاوه بر آنتی بیوتیک گاها استروئید خوراکی هم استفاده می شوند.

جهت کاهش ریفلاکس باید PPI یا رانیتدین داده شود.

ریهابیلیتیشن ریوی هم موثر بوده است. در موارد درگیری فوکال لوب های میانی و تحتانی گاها جراحی استفاده می شوند. این جراحی ها برای برداشتن ریه تخریب شده توسط تومور یا جسم خارجی ؛ کاهش حملات عفونی ؛کاهش ترشحات و خلط زیاد و چسبنده ؛ جلو گیری از هموپتزی و از بین بردن عفونت های سخت بکار می رود.

در صورت هموپتزی شدید و بیشتر از 600 میلی لیتر در روز می توان در صورت وجود امکانات آمبولی شریان ریوی و یا جراحی باز انجام داد.

پیوند ریه بخصوص دو طرفه در مراکزی طرفدارانی دارد.

بیماران باید سالانه واکسن آنفلوانزا دریافت کنند. واکسن پنوموکوکوس نیز باید تجویز شود.

کسانیکه به علت این بیماری در ICU بستری می شوند احتمالا 40% در یکسال مورتالیتی دارند. در صورت هیپوکسی این احتمال بدتر هم می شود.

بیماران برونشکتازیک تا حدود 55 میلی لیتر کاهش سالانه FEV1 را نشان می دهند. ( در حالت نرمال 20 میلی لیتر در سال است و در COPD حدود 60 میلی لیتر است). بیشتر این کاهش در بعلت عفونت پسودوموناسی ؛ عفونت های مکرر و افزایش مارکر التهابی ( CRP).

تقریبا 33 % از این بیماران مبتلا به فشار خون ریوی ( فشار سیستولیک بالاتر از 40 میلی متر جیوه) هستند و و 13% نارسائی قلب راست را دارا هستند. اینها بیشتر در CF دیده می شوند و همراه هستند با کاهش FEV1؛ کاهش DLCO؛ هیپوکسی و هیپر کاپنی.

نوشتن دیدگاه